Ik heb een heel slechte band met mijn moeder. Ze mag het goed bedoelen, maar ze kan echt letterlijk en figuurlijk niets loslaten. Dat vertaald zich onder andere in het feit dat ze het huis vol stouwt met allerlei spullen en dat je er letterlijk en figuurlijk geen plaats meer hebt om te bewegen. Je kan er ook niet meer poetsen of iets doen. Alles staat gewoon overvol.
Maar het is nooit haar fout. Ja, er staan nog oude spullen van mij, maar ik zeg dikwijls dat die weg mogen en heb zelf geen plaats om ze te stokeren. Ik wordt er moedeloos van dat ze mij continu als uitlaatklep gebruikt voor haar negativiteit. Dat mens zal nooit de oorzaak van een probleem bij zichzelf zoeken. Het is altijd iemand anders. Nee, ze wil niet opruimen, want het is MIJN rommel dat in haar weg staat, terwijl ik mijn eigen spullen, die ik wel nog wil, al jaar en dag niet meer vind in de hoop.
Ik begin er echt aan onderdoor te gaan om altijd haar boeman te zijn en word letterlijk en figuurlijk ziek van dat mens. Ik wil haar helpen, maar kan het gewoon niet meer, want daar ga ik aan ten onder. Ze doet wel dingen goed, maar enkel materieel. Ik apprecieer het dat ze voor mij kookt en wast en dergelijke, maar emotioneel slaag ik er niet in om er een band mee te creëren.
Ze kan me enke ondankbaarheid en vanalles en nog wat verwijten, maar ik sta altijd blok. Als ik intiatief neem, wordt het afgeschoten. Ik kan voor haar niets goed doen en weet het gewoon niet meer.
Ik zie haar daar wegteren in een hoop rommel en kan gewoon niets doen. Ze staat er niet voor open. Dat mens heeft professionele hulp nodig, maar ik sta machteloos. Ze laat het niet toe en ik weet het echt niet meer. Van mij aanvaard ze niets.

Als de kamers in het huis inderdaad zo vol staan dat je nauwelijks meer door het huis kunt lopen (kun je nog op de bank zitten of ligt daar ook van alles?)... dan heeft je moeder inderdaad waarschijnlijk professionele hulp nodig, want zoiets is niet normaal.

Ik zou zeggen: vraag advies aan mensen die er verstand van hebben. Google bijvoorbeeld of er een forum is waar psychologen vragen beantwoorden of kijk of er een telefoonnummer is dat je kunt bellen. Een gesprek met je eigen huisarts kan ook een goed idee zijn. Natuurlijk kun je je moeder niet tot een behandeling dwingen, maar de huisarts kan wel advies geven over hoe je hiermee om kunt gaan (en waar je terecht kunt met vragen).

Verder: heb je al eens voorgesteld om samen de boel op te ruimen? Ooit zal ze eraan moeten beginnen en een positief ingestelde dochter (of zoon? sorry, weet niet wat je bent) die meehelpt kan dan wel een duwtje in de juiste richting zijn.

Je zegt dat er oude spullen van jou bij zijn waarvan je weliswaar gezegd hebt dat ze weg kunnen, maar blijkbaar heb je ze niet zelf opgeruimd... begin dus bij je eigen spullen en wees rigoureus... gooi alles waar je geen waarde aan hecht direct in een vuilnisbak. Sorteren of er nog dingen zijn die naar de kringloop kunnen is natuurlijk leuk, maar daar lijkt me geen beginnen aan als het om nogal wat spullen gaat... hoewel het wel een goede tussenoplossing is als je moeder het moeilijk vindt om dingen weg te gooien: ze worden niet vernietigd, ze krijgen alleen een andere bestemming.

Ik denk dat je het op twee manieren aan kunt pakken, afhankelijk van hoe de situatie precies ligt:
- begin zelf met het opruimen van je eigen spullen en hoop dat je moeder mee gaat doen (of, als je iets van haar tegenkomt, vraag je gewoon: mam, kan dit weg? en als ze kut reageert dan negeer je dat en ga je rustig door met het opruimen van je eigen rotzooi)
- stel je moeder tijdens het avondeten of op een ander rustig moment voor om samen op te ruimen... onderhandel: als jij dingen wegdoet, doet zij ook dingen weg... en prik dan ook daadwerkelijk een datum

Dit is 'hoarding', een verzameldrang gecombineerd met een onvermogen om dingen weg te doen. Dit is een serieuze psychische ziekte waaraan doorgaans een trauma ten grondslag ligt. Dikwijls zijn mensen iets kwijtgeraakt (een geliefde, een kind) waardoor ze niets meer weg kunnen gooien. Zomaar opruimen helpt niet, hier wordt het vaak alleen maar erger van.
En 'waardeloze' dingen bestaan niet. Ze zoeken een excuus om wat dan ook te bewaren. Ga dus alsjeblieft geen dingen wegsmijten.

Je moeder heeft hulp nodig, bel de huisarts.

_________________
She is a woman crowned with a crescent
She is the Mother of all that lives
She is the Earth that is spinning in starlight
She is the Goddess of all that is

Vergeet mijn commentaar.
En luister naar Diana.

Ik heb er nog een probleem bij: mijn moeder heeft inderdaad last van zware depressies sinds de relatie op de klippen liep met mijn vader. Ze zit vol haat tegenover hem en werkt dat ook op mij uit. Ik kan volgens haar nooit iets goed doen en die haat doet mij ook pijn.
Mijn vader was een alcoholist en heeft veel fouten gemaakt, maar ondertussen is hij al jaren overleden en heb ik hem in mijn hart vergeven en hou ik me vast aan de goede herinneringen die ik nog aan hem heb.

Mijn moeder kan dat blijkbaar niet aanvaarden. Ik ben volgens haar labiel en ook alcoholiek, net als mijn vader. Ze heeft me van de ene instantie naar de andere gestuurd, waar ik haar volgens haar enkel slecht kon praten. Ik heb haar letterlijk en figuurlijk horen zeggen: "Daar heb je mijn probleem, los het op!" terwijl ze me als kind bij een therapeut achterliet, in de hoop allerlei labels op mij geplakt te krijgen.

Bij mijn moeder is het zo erg, dat je op bepaalde banken niet meer kan zitten. Ik moest bij haar in bed slapen, omdat je in mijn kamer letterlijk en figuurlijk niet meer binnen kan. Ja, ik ben haar dankbaar dat ze me na mijn scheiding terug binnen nam, maar ik werd echt gek van haar negativisme, gezien ik HSP heb ik de hoogste vorm en ik haar depressies over krijg.

Soms zit ze dagen als een zombie met een grimas voor zich uit te staren. Ik kan niet tegen haar spreken, of ze kan me in blinde agressie in elkaar beginnen slaan.

Ik kan mijn moeder emotioneel niet aan. Ik wil haar helpen, maar ik ga er aan ten onder en tot nu toe ben ik altijd voor iedereen de slechte geweest, omdat men haar verhaal eerder geloofde, want zij kon het nuchter vertellen, terwijl ik hysterisch was van de emoties.

Ik wou enkel hulp. Ik voel me rot, omdat ze dikwijls beschimmeld voedsel eet, omdat ze niets wil weggooien. Het zal misschien wel eens opvallen dat er aan dat adres nooit een vuilniszak staat. Ze heeft wel bakken commentaar op alles en iedereen, maar nooit op zichzelf. Zeg niets, want dan voelt ze zich meteen aangevallen.

Ik ben bezorgd om haar gezondheid. Het staat er zo vol, dat je niet meer kan schoonmaken. Ik word er letterlijk en figuurlijk ziek, als ik er binnen kom. Je vindt er nog roeste blikken uit de jaren zeventig, die ze niet wil wegdoen, want de inhoud zou nog eetbaar moeten zijn. Alles lijkt voor haar soms nog meer waard te zijn dan ik.

Volgens haar ben ik gewoon een kreng, die haar kapot pest, terwijl ik eigenlijk enkel met mijn handen in mijn haar zit, omdat ik niet meer weet hoe ik haar de hulp moet geven, die ze nodig heeft. Ik weet dat ik haar therapeut niet kan zijn en dat het eerder werk voor een psycholoog of psychiater is, maar hoe krijg ik haar daar, als ze niet wil?

Ik heb de huisarts al aangesproken, maar die zegt ook dat hij niets kan doen en haar huisarts doet helemaal niets. Het enige wat ik momenteel kan doen, is van mijn hart een steen maken, of naar een andere dokter blijven zoeken, om haar verder te helpen.

Tja, mijn eerste gedachte is... bestaat er niet zoiets als de kindertelefoon maar dan voor meerderjarigen? (Ik schat zo in dat je jongvolwassen bent?) Je zou Bureau Jeugdzorg kunnen proberen maar die gaan geloof ik ook alleen over minderjarigen.

In elk geval... als je huisarts je geen hulp kan bieden, zoek dan een andere weg naar professionele hulp. Wellicht kan een Google-actie je de weg wijzen naar een instantie die jou verder kan helpen.

Het lijkt me van wel dat er mogelijkheden zijn, Cecilia.

Keltic, je kunt ook raad te vragen bij de (sociaal) maatschappelijke dienst. Zij vertellen wat je precies moet doen om je sociale en maatschappelijke problemen op te lossen.

Doorzoek deze link...... http://www.socius-md.nl/

Waarschijnlijk zal je huisarts je ook dergelijke advies geven, zoals een maatschappelijke medewerker.
Pak alles aan, zou ik zeggen, en zo kom je er wel. Je vind bij deze link een adres dat het meest in jou buurt is. Ga daarheen, stap naar binnen en leg je verhaal uit.

Ik weet niet of je überhaupt een inkomen hebt? Er zijn woningen naar jou bedrag als je een studenten inkomen hebt. Desnoods zijn er opvangcentra`s en begeleiders voor begeleid wonen waar ze je verder helpen. Een maatschappelijk medewerker geeft jou vast beter advies. Succes

_________________
Doe wat je wilt, kletsen doen ze toch

Ik woon niet meer bij haar en heb een eigen inkomen, dat is het probleem niet. Ik woon nog wel in haar buurt en kom er nog wel langs, maar dat is meer zelfkwelling aan het worden. Mijn wens is dat ze hulp krijgt, want ik sta op het punt volledig met haar te kappen, als haar negatieve aanvallen op mij niet stoppen.

Is het niet stap 1 om voor jezelf te zorgen? Als je er zo tegen aanloopt als je thuis komt moet jezelf voor nu de vraag stellen of het niet even beter is er niet te komen. Om voor jezelf ruimte te creëren. Ik spreek uit ervaring omtrent een 'moeilijke moeder' en het heeft voor mij heel lang geduurd om te onderkennen dat ook ik mijn rol in een ongezonde communicatie had (de dramadriehoek van Karpman geeft hier een beeld van). En dat alleen ik hier uit kon stappen omdat mijn moeder dit niet zag en jammer genoeg nog steeds niet ziet. Het patroon moet verbroken worden, anders blijft het vastzitten.

Ik snap goed dat je je moeder de hulpverlening in wilt hebben. Alleen zal deze motivatie ook in je moeder moeten groeien om dit te doen slagen. Anders gaat ze dit niet accepteren en zal het alleen maar weerstand met zich mee brengen. Wellicht kun je de crisisdienst eens inlichten of nogmaals met de huisarts in gesprek gaan om een steunsysteem voor je moeder op te gaan zetten. Dat ze in ieder geval in beeld komt van de hulpverlening. Alleen ook hier betekent het dat je moeder wel enige vorm van hulp moet accepteren van buiten af.

Voor jezelf zou je ook kunnen kijken wie jou kan ondersteunen. Je kunt je moeder niet veranderen, hoe hard je ook wil. Maar iemand kan jou wel ondersteunen en begeleiden in je proces.

Heel veel sterkte en succes!

Keltickitten, ik weet niet hoe oud je bent maar mijn advies is: zo snel mogelijk op jezelf gaan wonen. Je kan wel hulp zoeken maar hou in gedachten dat je daarmee je moeder niet kan helpen, alleen jezelf. Voordat je moeder hulp kan krijgen moet ze gemotiveerd zijn voor hulp. Daarvoor is nodig dat ze zelf inziet wat er mis is en dat ze zelf contact opneemt met de huisarts voor een verwijzing naar een psycholoog.
Als je er al alles aan hebt geprobeerd te doen om haar te motiveren/veranderen en het lukt niet, dan kan je niets anders doen dan het beste halen uit de situatie. Daarmee bedoel ik dingen doen die jou rust geven en zorgen voor jouw ontspanning. BV jezelf terugtrekken op je kamer, afspreken met vriendinnen, een wandeling maken, muziek luisteren etc. Zorg ook dat je wel mensen in je omgeving hebt om erover te praten, zoals een vertrouwenspersoon. Misschien is er wel een hulpverlenende instantie die je daarin kan ondersteunen.

_________________
"I always believe that evil isn't born. It's made."