Ik heb er nog een probleem bij: mijn moeder heeft inderdaad last van zware depressies sinds de relatie op de klippen liep met mijn vader. Ze zit vol haat tegenover hem en werkt dat ook op mij uit. Ik kan volgens haar nooit iets goed doen en die haat doet mij ook pijn. Mijn vader was een alcoholist en heeft veel fouten gemaakt, maar ondertussen is hij al jaren overleden en heb ik hem in mijn hart vergeven en hou ik me vast aan de goede herinneringen die ik nog aan hem heb.
Mijn moeder kan dat blijkbaar niet aanvaarden. Ik ben volgens haar labiel en ook alcoholiek, net als mijn vader. Ze heeft me van de ene instantie naar de andere gestuurd, waar ik haar volgens haar enkel slecht kon praten. Ik heb haar letterlijk en figuurlijk horen zeggen: "Daar heb je mijn probleem, los het op!" terwijl ze me als kind bij een therapeut achterliet, in de hoop allerlei labels op mij geplakt te krijgen.
Bij mijn moeder is het zo erg, dat je op bepaalde banken niet meer kan zitten. Ik moest bij haar in bed slapen, omdat je in mijn kamer letterlijk en figuurlijk niet meer binnen kan. Ja, ik ben haar dankbaar dat ze me na mijn scheiding terug binnen nam, maar ik werd echt gek van haar negativisme, gezien ik HSP heb ik de hoogste vorm en ik haar depressies over krijg.
Soms zit ze dagen als een zombie met een grimas voor zich uit te staren. Ik kan niet tegen haar spreken, of ze kan me in blinde agressie in elkaar beginnen slaan.
Ik kan mijn moeder emotioneel niet aan. Ik wil haar helpen, maar ik ga er aan ten onder en tot nu toe ben ik altijd voor iedereen de slechte geweest, omdat men haar verhaal eerder geloofde, want zij kon het nuchter vertellen, terwijl ik hysterisch was van de emoties.
Ik wou enkel hulp. Ik voel me rot, omdat ze dikwijls beschimmeld voedsel eet, omdat ze niets wil weggooien. Het zal misschien wel eens opvallen dat er aan dat adres nooit een vuilniszak staat. Ze heeft wel bakken commentaar op alles en iedereen, maar nooit op zichzelf. Zeg niets, want dan voelt ze zich meteen aangevallen.
Ik ben bezorgd om haar gezondheid. Het staat er zo vol, dat je niet meer kan schoonmaken. Ik word er letterlijk en figuurlijk ziek, als ik er binnen kom. Je vindt er nog roeste blikken uit de jaren zeventig, die ze niet wil wegdoen, want de inhoud zou nog eetbaar moeten zijn. Alles lijkt voor haar soms nog meer waard te zijn dan ik.
Volgens haar ben ik gewoon een kreng, die haar kapot pest, terwijl ik eigenlijk enkel met mijn handen in mijn haar zit, omdat ik niet meer weet hoe ik haar de hulp moet geven, die ze nodig heeft. Ik weet dat ik haar therapeut niet kan zijn en dat het eerder werk voor een psycholoog of psychiater is, maar hoe krijg ik haar daar, als ze niet wil?
Ik heb de huisarts al aangesproken, maar die zegt ook dat hij niets kan doen en haar huisarts doet helemaal niets. Het enige wat ik momenteel kan doen, is van mijn hart een steen maken, of naar een andere dokter blijven zoeken, om haar verder te helpen.
|