Ik ben toendertijd zonder enige twijfel donor geworden van bepaalde organen.
Maar nu ik er steeds meer over nadenk ga ik ook twijfelen.
Die twijfel word gevoed door een mening die ik heb. Moet je ingrijpen in het natuurlijke proces. Ik bedoel in de natuur is het toch nog altijd zo dat als je zwak of ziek bent dat je sterft. Ik vind nu steeds meer dat het verlengen van iemands leven door medisch ingrijpen onverantwoord is want dit vertsoord de natuurlijke balans en selectie.

Ook ik heb mij toen ik 18 werd zonder twijfel opgegeven als donor.
Ook door de reclamecampagnes, waar je mee om je oren geslagen wordt, het lijkt bijna of je een crimineel bent, als je geen donor wordt.

Ook bij mij heeft de twijfel toegeslagen. Door een aantal factoren.

ik vind het in eerste instantie geweldig, dat het mogelijk is. Ook al is het zo, zoals zilver zei, dat er mensen zijn, die over willen gaan, er zijn er ook genoeg die nog niet klaar zijn, en juist de kans krijgen om hun aardse leven af te maken, doordat ze een donororgaan krijgen.
Nadelig vind ik, dat je de rest van je leven vastzit aan allerlei medicatie, omdat het donororgaan anders afgestoten wordt. En wat ik griezelig vind, zijn verhalen van mensen die een donororgaan gekregen hebben. Dat hun smaak veranderde, lustten ze voor die tijd geen chocolade, ineens konden ze er niet vanaf blijven. Blijkt de donor een chocola-hollic geweest te zijn...
Wat mij laat zien, dat het niet alleen om een stuk lichaam gaat, maar dat je ziel wel degelijk in je lichaam besloten ligt.

Maar ja, als je dan verder gaat kijken: er zijn ook duizenden bloed-donoren. Dat is toch ook lichaamsvloeistof, waar je ziel in besloten ligt, tenminste, dat lijkt mij wel.


Aan de ene kant zou ik iemand willen redden, als mijn tijd gekomen is. Ik zou het iemand echt wel gunnen, zijn leven af te kunnen maken. Aan de andere kant zou ik het doodeng vinden, net of ik nog niet helemaal overleden ben. Alsof je vast blijft zitten, voor een deel, terwijl de rest al verder is.
En ook dat ik denk: wie krijgt mijn organen dan? Het feit dat je daar helemaal niets in te zeggen hebt, vind ik niet okee.

en wat ik een nog griezeliger idee vind: stel je voor, dat de doktoren besluiten, om mij te laten gaan, terwijl ze me zouden kunnen redden, omdat een 1 of andere rijke idioot met mijn organen matcht, en er heel veel geld voor overheeft. Niemand kan mij de garantie geven, dat dat niet gebeurt.

en weet je waar ik dan ook aan denk: Stel nou, dat IK degene ben, die een orgaan nodig heeft, wat dan? Heb je als donor zijnde meer recht op een orgaan, als niet donor?
lastige vragen allemaal, waar bijna geen antwoord op te vinden is.

Waar ik van baal, is dat in al die reclamecampanges geen aandacht wordt besteed aan dit soort aspecten. en dat je nergens informatie kunt vinden over het onderwerp. Tenminste, niet bij reguliere instanties, die vertellen je alleen maar, dat je het vooral wel moet doen.

Ik weet het dus nog steeds niet, ik vind het moeilijk moeilijk moeilijk.

Liefs en blessings, Lieke

Ik ben geen donor, misschien ben ik er heel erg egoistisch in, maar ik zou het niet willen dat mijn schone longen in het lichaam van een doorgerookt iemand terecht komen, of mijn lever bij een alcoholist. Ik heb soms gedacht wat doet het er toe, ik ben toch dood, doe ermee wat je wilt. Maar toch... als ik bij volle verstand zou mogen kiezen voor wie, zou ik misschien wel donor willen zijn, als ik weet bij wie het terecht komt. Maarja dat is zo goed als onmogelijk en bovendien mag het ook niet dat je zelf kiest.
Ik zou er ook niet over twijfelen een nier af staan als ik familie of vrienden er mee kon redden, dat zou ik absoluut doen.

Daarentegen ben ik ook een voorstander van een voorrang systeem, dat mensen die donor zijn voorrang krijgen als zij een orgaan nodig hebben. Geheel terecht. En dat mensen die wel op een donor orgaan wachten nogal de pest in hebben dat ik er zo over denk begrijp ik ook, zij hebben onzekerheid over hun leven. Maar dat ik donor zou worden maakt de kans echt niet groter dat zij zullen overleven.
Wat ook zo is, is dat er ook heel erg gerotzooid word met donor organen, veel overleden patienten worden al heel gauw afgekeurd voor donatie, voor het minste geringste hebben ze het niet nodig en verdwijnen de organen in de 'afval' bak. Veel nieren worden wel uit donoren gehaald, maar worden niet gebruikt, omdat er opeens toch geen match is. Of ze worden toch gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek.

En ik heb het ook een arts nog nooit horen vragen als ik op mijn werk hoor dat een behandeling/reanimatie niet voort gezet word. Zo'n iemand hou je tijdelijk kunstmatig in leven zodat de organen in conditie blijven? En dat heb ik nooit meegemaakt, ze laten het hart gewoon stoppen. Misschien vanwege medicatie, maar dan nog moet je daar eerst de familie over navragen of zij er mee instemmen dat de patient kunstmatig in leven gehouden word zodat medicatie weer uit het lichaam verdwijnt. Zolang dat ook nog zo gaat, heb ik er echt geen positief beeld van het hele donor gebeuren hier. Ik ben er niet bang voor dat ze je leven eerder beeindigen als je donor bent. Daar kijken ze pas naar als je daadwerkelijk overleden bent of echt 'niet meer levensvatbaar'.

Sigfrida, ik zou wel de mensen van dierproeflaberatoria wel organen geven. Oke, als ze voor de cosmetica-branche testen, dan niet, maar bij medicijnen is het soms noodzakelijk om het op dieren te testen. Wil je dan soms dat er een paar mensen dood aan gaan omdat ze niet wisten hoe het op een levend iemand reageert? Ja, ik stel het belang van een mens hoger dan een dier. Maar in sommige gevallen acht ik het gewoon nodig. Laberatorianten zijn ook mensen hoor. Rokers en zuipers, alé, maar fatsoenlijke mensen die op een fatsoenlijke manier zichzelf willen onderhouden...

Ik ben er fel voor dat rokers geen nieuwe longen etc. mogen krijgen als ze het zelf verknalt hebben, net zoals zuipers met hun lever. D'r moet gewoon een nieuwe wet ervoor komen. Roken en zuipen is niet natuurlijk. Je wordt niet geboren met een sigaret of fles in de hand. Misschien dat dan het tekort wat afneemt. Misschien een ideetje: een vakje op het formulier "Nee, ik wil niet dat mijn organen aan alcoholisten, rokers en criminelen worden afgestaan"?

Ik ben er ook tegen dat mijn lichaam als wetenschappelijk proefkonijn wordt gebruikt. Ik heb zelf nog gelezen dat je na 5 jaar in een simpele houten kist wordt gecremeerd. Dat is erg zonde voor de nabestaanden, dan kan ik hun geen houvast geven.

Ik wordt volgende maand 18. Dan zal het papier wel in de bus liggen. Ik denk dat ik een goed gesprek ga voeren met mijn ouders, want ik wil weten dat mijn ouders weten wat mijn drijft.

EDIT: Kamala, zou je jezelf ook nog willen voorstellen in Wie, Wat, Waar...?

Ik ben geen donor, en ben dat twijfelend wel bewust.
Het is en blijft een dilemma en in veel hier genoemde argumenten herken ik mijn argumenten. Graag wil ik eerst iets aankaarten, ik heb er moeite mee dat mensen vanwege hun "leefstijl" uitgesloten zouden moeten worden. Mensen met een verslaving zoeken naar een stukje opvulling van iets wat ze in hun verleden hebben gemist of verdoving van ervaringen waar ze niet mee weten om te gaan. Als het hun niet lukt om hier een invulling/plek aan te geven dan kan het zo zijn dat hun lichaam het gaat laten afweten en er mogelijk een transplantatie moet plaats vinden. Ik denk niet dat je mensen kunt afwijzen voor orgaandonaties vanwege een slechte leefstijl, een gelukkig leven hebben ze vaak al niet gehad, moet hun dan een nieuwe kans onthouden worden?

Ik ben geen donor om een paar reden, vaak hier al eerder genoemd.
Het begon toen homoseksuelen geen bloeddonor mochten worden ivm mogelijk HIV gevaar, begrijpelijk. Maar iedere willekeurige hoerenloper mag dat wel.
Ik heb hier al eens een topic over geplaatst, maar hoe ver gaan we met vooral toch maar niet sterven
Als straks hersenen getransplanteerd kunnen worden, gaan we dat doen met het risico als een volstrekt vreemde uit de narcose te komen? Een andere, in hoeverre is mijn ziel los van mijn lichaam.
Er zijn inderdaad documentaires waarin mensen een orgaan hebben gekregen en ander gedrag begonnen te vertonen die veband hielden met de donor
Voor mijzelf twijfel ik of ik een donororgaan zou accepteren, maar dat is makkelijk gezegd want ik zit nu niet op een orgaan te wachten.
Ik ben op deze wereld gekomen om mijn leven te leiden, maar heb bij mijn geboorte geen certificaat gekregen dat ik 80 of zo zal worden. Ik leef mijn leven zolang als er voor mij lessen zijn om te leren die ik in dit leven moet leren maar als ik die lessen voor dit leven geleerd heb dan mag mijn overgang naar een volgend leven komen of dat nu morgen of over veertig jaar is.
Uiteindelijk is mijn wens om compleet terug te keren in de schoot van moeder aarde zodat mijn lichaam weer opgenomen kan worden in de cirkel van het leven.

ik ben donor maakt niet uit wie .

groetjes ziva

---

---Origineel geplaatst door: Candace---
Als dat betekent dat Pietje alleen zijn nieren wil af staan aan een persoon met blond haar en blauwe ogen en absoluut niet aan een persoon met een grote neus, so it be. Het betekent in elk geval dat er een donor meer is, een kans meer voor dat blonde meisje met blauwe ogen, die er als de keuzemogelijkheid er niet was geweest, sowieso deze kans misgelopen was..

---

Dat zou inderdaad hartstikke mooi zijn voor dat blonde meisje met blauwe ogen. Toch denk ik niet dat zo'n systeem van de donor bepaalt ethisch verantwoord is. Alleen al om het volgende: Uit hoeveel kenmerken mag je dan kiezen, je kunt toch onmogelijk alle elementen uit iemands leven vooraf vastleggen. Dan krijgt iemand waarbij biologisch gezien een match is een telefoontje: "Heeft u kinderen?... Nee?... Oh, dan spijt het ons, dan zoeken we verder." Dat kun je iemand toch niet aan doen?
Ik denk ook dat er best wat extra tijd in gaat zitten in om een 'geschikt' iemand te vinden. Heeft het praktisch gezien wel nut? Als mensen mogen kiezen dan werk je in de hand dat mensen gaan kiezen, ook als ze anders gewoon hadden gezegd; "Ja, ik word donor." Misschien gaan er wel meer organen verloren dan dan je met dit systeem wint. Het wordt ook een loterij, waarbij wachtlijsten er niet meer zoveel toe doen.
Ik vind de reactie van Ziva heel mooi, het komt op mij over als; geen gelul je bent donor of niet.

Als je echt iets wilt doen aan overbevolking dan zet het denk ik niet veel zoden aan de dijk om het te zoeken in het stoppen van donorschap.
Neem dan bijvoorbeeld de maatregel om geen ziekenhuisbevallingen meer te laten plaatsvinden. Een gynaecoloog vertelde mij dat er sinds de oorlog aanzienlijk meer oude vrouwen in de wachtkamer zitten omdat er minder sterfte in het kraambed is. Met een onbehandelde baarmoederontsteking heb je zelfs twee keer kans tot geboortebeperking; of de vrouw sterft of ze is waarschijnlijk onvruchtbaar door verklevingen. En nu we het over onvruchtbaarheid hebben; een hoog percentage stellen heeft ooit een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan. Kappen daarmee, dat helpt! Of is het als het om een ander onderwerp gaat wel ineens gruwelijk om te kiezen niet te behandelen?
Jakkes, ik vind het een akelige manier van denken. Ik denk dat het argument van overbevolking bestrijden geen reële is omdat je dan dit soort keuzes moet gaan maken.

Liefs, Myra